Αγαπητοί Σύμμαχοι,
Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου θα ήθελα, να μοιραστώ μαζί σας μερικές ιδέες, σκέψεις και προβληματισμούς, για την δεινή κατάσταση της οικονομίας της χώρας μας και ειδικότερα για το σκέλος των δημοσιονομικών μας προβλημάτων. Ξεκινώ από την άποψη, που έχω διατυπώσει εδώ και ένα χρόνο, ότι η συνταγή, η οποία εφαρμόζεται σήμερα από την κυβέρνηση είναι αποτυχημένη και αντιπαραγωγική. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο κ Παπανδρέου παρέλαβαν μια κρίση ελλείμματος, η οποία υπήρχε και σε πολλά άλλα κράτη της Ευρώπης, λόγω και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ,που συνεπάγεται αύξηση δαπανών και μείωση εσόδων και με την ανευθυνότητα και τους παιδαριώδεις χειρισμούς τους, την μετέτρεψαν σε κρίση δανεισμού της χώρας. Δεν είναι δυνατόν, όταν παίρνεις μια τέτοια ισχυρή λαϊκή εντολή, να μην αντιμετωπίζεις αμέσως την κατάσταση αλλά… 6 μήνες, να αναρωτιέσαι, τι πρέπει, να κάνεις και να επιμένεις, ότι λεφτά υπάρχουν, ενώ από την πρώτη στιγμή, όπως αποδεικνύεται σήμερα έχεις επαφές με το ΔΝΤ και ζητάς απεγνωσμένα βοήθεια. Στην προσπάθεια τους μάλιστα, να επιχειρήσουν μια νέου τύπου απογραφή των δημοσιονομικών φούσκωσαν τεχνητά το έλλειμμα από ένα σημείο και μετά, εντάσσοντας σε αυτό πληρωμές, που μπορούσαν, να γίνουν έπειτα από χρόνια και ταυτόχρονα κατήργησαν μέτρα εισπρακτικά, που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μάλιστα έδωσε η κυβέρνηση τους πρώτους μήνες ανεύθυνα και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, το οποίο επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την κατάσταση μέσα στην χρήση του 2009.Βεβαίως δεν υποστηρίζω καθόλου, ότι το έλλειμμα δεν ήταν αρκετά υψηλό τον Οκτώβριο του 2009,αλλα αυτό είχε παραδοθεί περίπου στο 9.5% και όχι στο 15,5%, που έφτασε τελικά μετά τους χειρισμούς του κυρίου Παπακωνσταντίνου. Παράλληλα διατυμπάνιζε δεξιά και αριστερά ο κ. Παπανδρέου, ότι η χώρα είναι Τιτανικός, που βουλιάζει και με αυτόν τον τρόπο πυροδότησε την αντίδραση των αγορών, οι οποίες από τον Ιανουάριο του 2010 και μετά άρχισαν, να εκτοξεύουν τα spread και τα ασφάλιστρα κινδύνου στα ύψη, ενώ μέχρι και το τέλος Ιανουαρίου η χώρα μπορούσε, να δανειστεί το σύνολο του ποσού, που χρειαζόταν με αξιοπρεπείς προϋποθέσεις για το 2010 και να μπορέσει, να διαπραγματευτεί με άνεση τους όρους τυχόν δανεισμού με τον μηχανισμό αργότερα και όχι όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Είναι ενδεικτικό, ότι από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι και το τέλος Ιανουαρίου του 2010 τα περιθώρια (spread) δανεισμού του ελληνικού δημοσίου για τα ομόλογα δεκαετούς διάρκειας αυξήθηκαν από τις 200 στις 340 μονάδες ,ενώ είχαν προσεγγίσει ακόμη και το επίπεδο των 400 μονάδων. Εάν υπολογίσουμε ότι σε κάθε αύξηση του κόστους δανεισμού κατά 10 μονάδες η δαπάνη για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους ανεβαίνει κατά 60 εκατομμύρια ευρώ, τότε μέσα σε δύο μήνες η κυβερνητική αδράνεια στοίχισε πάνω από 900 εκατομμύρια ευρώ, όσα περίπου το υπουργείο Οικονομικών εισέπραξε πέρσι από τις αυξήσεις στα καύσιμα και το γενικό πάγωμα μισθών στο δημόσιο. Περιττό, να αναφερθούμε στο σημερινό πια κόστος δανεισμού με τα spread στις 1.000 μονάδες βάσης.
Έτσι ανέβαλε χρονικά την είσπραξη μεγάλου ποσού από διάφορα μέτρα, όπως την τακτοποίηση των ημιυπαιθρίων και μάλιστα σε μία εποχή, που το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν τα έσοδα, μετέθεσε χρονικά τον διαγωνισμό, για το «ΞΥΣΤΟ», όταν πάνω από 600 εκατομμύρια ευρώ θα μπορούσε, να εισπράξει το κράτος μέσα στο 2009, μετέθεσε την είσπραξη του ΕΤΑΚ, και των νέων τελών κυκλοφορίας και το σοβαρότερο δεν κινητοποίησε τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό και την ΥΠ.Ε, προκειμένου, να ενισχύσει τα έσοδα, τα οποία λόγω της κρίσεως υστερούν, ενώ μέχρι και σήμερα οι υπηρεσίες των εφοριών είναι αποδιοργανωμένες και οδήγησαν στην παραίτηση του γενικού γραμματέα οικονομικών κ Γεωργακόπουλου κάτω από το βάρος της πορείας των εσόδων το πρώτο δίμηνο του 2011. Δαπάνες κάθε μορφής πληρώθηκαν όλες στο τέλος του 2009 και όχι σταδιακά, ενώ αντιθέτως το 2010 οι οφειλές του κράτους προς τους προμηθευτές του δημοσίου σταμάτησαν παγώνοντας και την αγορά προκειμένου, να εμφανιστεί τεχνητή μείωση των δαπανών στην εκτέλεση του προϋπολογισμούτου2010.
Ασφαλώς για τον εκτροχιασμό της κατάστασης ευθύνεται και η κυβέρνηση Καραμανλή με την αδικαιολόγητη ατολμία της και την αβουλία της, να προχωρήσει σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος από την πρώτη στιγμή, που πήρε την λαϊκή εντολή το 2004.Ομως το έγκλημα της υπερχρέωσης της χώρας διαπράχτηκε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που από το 1981 γιγάντωσαν τον δημόσιο τομέα της χώρας ,δημιουργώντας ένα σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος, το οποίο κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγαγε και στηριζόταν στον ασύστολο εξωτερικό δανεισμό. Επιλέξαμε, να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε και από τότε διατηρούμε ένα κράτος με χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Παράλληλα οι θεσμοί μας αποθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα, που δημιουργεί πλούτο και ενθαρρύνουν τον παρασιτισμό και το «βόλεμα», που συντηρείται μέσω δανεισμού. Είναι τραγικό, ότι ακόμη και εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας μας, που βρίσκονται εκτός δημόσιου τομέα, σκέπτονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι και αδιαφορούν για την παραγωγικότητα, π.χ. οι αγρότες δεν δουλεύουν πλέον, για να φέρουν στην αγορά ανταγωνιστικά προϊόντα, αλλά για την κρατική και ευρωπαϊκή επιδότηση! Ο Milton Friedman είχε πει κάποτε αναφερόμενος στην αμερικανική οικονομία ότι «. . . έχουμε ένα σύστημα που όλο και περισσότερο φορολογεί την εργασία και επιδοτεί τη μη-εργασία … (We have a system that increasingly taxes work and subsidizes nonwork)”.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια στην πατρίδα μας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1981 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν μόλις 32% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα ήταν από τις λιγότερο χρεωμένες χώρες της Ε.Ε. Το 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ έχασε την εξουσία, το χρέος είχε φτάσει το 61,5%. Το 1993, επί Νέας Δημοκρατίας, έφτασε το 110%. Αλλά αυτό συνέβη, γιατί στο μεταξύ κατέπεσαν οι εγγυήσεις του δημοσίου, για δάνεια που είχαν συναφθεί πριν το 1989, από ΔΕΚΟ και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δηλαδή και πάλι η αύξηση οφείλονταν στα κρυφά χρέη, που άφησε η πρώτη οκταετία του Α Παπανδρέου. Θα πρέπει μάλιστα, να τονιστεί, ότι μόνο την περίοδο 1990 – 93, έγινε αποφασιστική προσπάθεια συμμαζέματος της οικονομίας, χάρη στην τόλμη του τότε πρωθυπουργού Κ Μητσοτάκη, που έβλεπε πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του και είχαμε την δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι πληρωμές για τόκους του χρέους, που παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ το 2004, ανέρχονταν στο 62,5% της αύξησης του χρέους κατά την πενταετία της κυβέρνησης Καραμανλή, δηλαδή περίπου 60 δισ. Ευρώ ενώ και οι πληρωμές για εξοπλιστικές δαπάνες στο 12,5%, δηλαδή περίπου 10 δισ. Ευρώ, οι οποίες ήταν πληρωμές από προμήθειες για εξοπλισμούς, που διενήργησε το ΠΑΣΟΚ στην περίοδο 2000-2003.Μετά από όλα αυτά φτάσαμε στην περίοδο του Απριλίου 2010 και της επαπειλούμενης στάσης πληρωμών με τις κούφιες απειλές του κυρίου Παπανδρέου, ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ, αν δεν βοηθήσει η Ευρώπη, οι οποίες γύρισαν όλες εις βάρος της χώρας μας.
Προχώρησε λοιπόν στην συμφωνία της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης, που δημιουργήθηκε τότε με την συμμετοχή του ΔΝΤ και της ΕΕ χωρίς να διαπραγματευτεί κατ’ ελάχιστον την συνταγή επίλυσης της κρίσης, που μας πρότειναν. Γνώριζε, ότι ένα μεγάλο μέρος του χρέους ήταν προς ευρωπαϊκές τράπεζες και πως αν χρεοκοπούσαμε η κρίση θα έπληττε και αυτές με τεράστιες ζημίες και όμως δεν το χρησιμοποίησε ως μέσο διαπραγμάτευσης καλύτερων όρων με τους δανειστές του μηχανισμού ,όπως η Γερμανία, της οποίας τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Επίσης δεν χρησιμοποίησε διπλωματικά ως μέσο πίεσης την δυνατότητα προσφυγής σε δανεισμό από άλλες πηγές, που δεν ήθελε η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Δυστυχώς σήμερα βλέπουμε, να αγοράζει ομόλογα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, η Κίνα, γεγονός που αποδεικνύει, ότι υπήρχε η βούληση από την μεριά των Κινέζων και τα απαραίτητα κεφάλαια, για να παρέμβουν στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, αλλά δεν υπήρχε το αντίστοιχο θάρρος από ελληνικής πλευράς, η οποία στην πρώτη αντίδραση των αγορών σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο έθαψε αυτή την προοπτική. Αλήθεια, τι έπαθε σήμερα η Πορτογαλία, που καταφεύγει σε δανεισμό και από την Κίνα; Δυστυχώς δεν τολμήσαμε, ούτε ως διαπραγματευτικό όπλο, να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την δυνατότητα, την οποία σπεύσαμε, να διαψεύσουμε κατά τη περίοδο πριν την κατάρτιση της συμφωνίας του μνημονίου. Έτσι καταλήξαμε στην αποδοχή χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση μιας συνταγής οικονομικής, που από τότε δημόσια τόνιζα, ότι είναι αδιέξοδη και αναποτελεσματική και θα οδηγήσει σε φαύλο κύκλο χρεών και ύφεσης την αγορά, αφού τα έσοδα δεν θα βελτιωθούν και θα παρουσιάζουν υστέρηση συνεχώς, ακριβώς λόγω της ύφεσης, που θα προκαλούσε η εφαρμογή της.
Ο Ξ. Ζολώτας ορθά έλεγε ότι «αν αυξηθεί η φορολογία από ένα ποσοστό και πάνω οι φόροι σκοτώνουν τους φόρους» και είχε απολύτως δίκαιο. Η Ιαπωνία, όταν το 1997 αύξησε τους φόρους, για να μειώσει το έλλειμμά της, οδηγήθηκε αμέσως στην ύφεση. Εμείς γιατί θα τα καταφέρναμε καλύτερα; Η ύφεση φυσικά σημαίνει, ότι ακόμη και με αυξημένους συντελεστές φορολόγησης, τα έσοδα μειώνονται, αφού περιορίζεται το ΑΕΠ, με τα χρέη σαν ποσοστό επί του ΑΕΠ, να αυξάνονται ραγδαία. Μόνο το 2009 για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δαπανήθηκαν πάνω από 41 δις ευρώ ως τοκοχρεολύσια. Πράγμα που αντιστοιχεί στο 47% του συνόλου των δημοσίων δαπανών και στο 17% του ΑΕΠ της χώρας. Αν σ’ αυτά συνυπολογιστούν και οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων, οι οποίες αφορούν κυρίως τίτλους Euro Commercial Paper (ECP), που εκδίδονται για ένα σύντομο χρονικό διάστημα – κατά μέσο όρο 182 ημέρες – και έχουν σαν βασικό στόχο την άμεση άντληση «κεφαλαίου κίνησης», τότε οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μόνο για το 2009 οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έφτασαν κοντά στα 36 δις ευρώ. Έτσι οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους για το 2009 ξεπέρασαν τα 77 δις ευρώ, που υπερβαίνουν το σύνολο των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού και αντιστοιχούν σχεδόν στο 90% των συνολικών δημοσίων δαπανών και στο 32% του ΑΕΠ της χώρας. Όταν για το 2010 και 2011 το ελληνικό δημόσιο θα χρειαστεί πάνω από 140 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση του ήδη υπάρχοντος χρέους του, καταλαβαίνει το πόσο αδιέξοδη είναι η κατάσταση αυτή. Ποιος είναι αυτός λοιπόν, που με σοβαρότητα μπορεί, να υποστηρίξει, ότι μια οικονομία – και μάλιστα τόσο παραγωγικά αναιμική όσο η οικονομία της Ελλάδας – είναι σε θέση, να αντέξει μια τέτοια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους της;
Περαιτέρω, ακόμη και εάν όλες οι υπόλοιπες συνθήκες (παγκόσμια οικονομική κρίση, προβληματισμοί στο εσωτερικό της χώρας κλπ) ήταν θετικές, η χώρα μας έχει χρόνιο έλλειμμα στις τρέχουσες συναλλαγές της. Αγοράζει δηλαδή περισσότερα από όσα πουλάει, οπότε είναι υποχρεωμένη, να έχει ίσο αντίστοιχο πλεόνασμα στο λογαριασμό κεφαλαίου της – επομένως, να πουλάει περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, από όσα αγοράζει, για να καλύπτει αυτές τις ανάγκες της και όχι για τη μείωση των χρεών της. Για να μπορεί λοιπόν, να καλύπτει το έλλειμμα της, θα πρέπει είτε να προσελκύει ξένους επενδυτές για την εξαγορά των περιουσιακών στοιχείων της, είτε να δανείζεται από το εξωτερικό. Αυτή η εξέλιξη σε συνδυασμό με το ότι τα πραγματικά επιτόκια ήταν πολύ υψηλότερα από τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησε και στο φαινόμενο , η πληρωμή των τόκων να απαιτήσει σημαντικά ποσά, για την άντληση των οποίων θα έπρέπε αναγκαστικά, να δημιουργήσουμε πρωτογενή πλεονάσματα πράγμα, που δεν έγινε με επιτυχία, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να πολλαπλασιάζεται με την δική του ανεξέλεγκτη αυτόνομη δυναμική, εξωθώντας την χώρα σε ακόμη μεγαλύτερο δανεισμό και ελλείμματα για την εξυπηρέτηση τόκων και χρεολυσίων. Βασικό σημείο της όλης υπόθεσης είναι το ποιοι είναι αυτοί, που μας δάνεισαν ή αν θέλετε σε ποιους χρωστάμε. Το μεγαλύτερο κομμάτι του Χρέους μας είναι προς χώρες και τράπεζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι λογικό λοιπόν, να υπάρχει σκεπτικισμός για την κατάστασή μας, καθώς πιθανή κατάρρευση /πτώχευσή μας θα σημαίνει αυτομάτως ζημιά για αυτές τις χώρες. Ειδικά χώρες με μεγάλο χρέος, όπως εμείς, μπορεί, να μπουν σε περιπέτειες και με αυτό τον τρόπο, να υπάρξει ντόμινο στην Ευρώπη.
Το δημόσιο χρέος είναι ουσιαστικά μία «κινούμενη άμμος», μία «κεντρομόλος» πανίσχυρη δίνη που, όσο περισσότερο προσπαθεί, να ξεφύγει ένα κράτος, πόσο μάλλον απεγνωσμένα και σπασμωδικά, τόσο πιο πολύ βυθίζεται στο θανάσιμο «εναγκαλισμό» της. Έτσι στην προσπάθεια της να στηρίξει ουσιαστικά την Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε, να αγοράζει/δέχεται Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα παρά τον υψηλό κίνδυνο τους. Το δημόσιο χρέος κάλλιστα θα μπορούσε, να παρομοιαστεί με μια μεγάλη χιονόμπαλα, που κατρακυλά στην πλαγιά ενός μεγάλου βουνού και συνεχώς αυξάνει την μάζα της. Είναι βέβαιο, ότι έχει αυτονομηθεί και με τα τεραστία χρεολύσια και τους τόκους, που μας βαρύνουν ενισχύει την παραγωγή ελλειμμάτων και αυτά με την σειρά τους ανατροφοδοτούν και επαυξάνουν το χρέος. Είναι αποδεδειγμένο, ότι σημαντική αύξηση σημείωσε το ελληνικό δημόσιο χρέος στη διάρκεια του 2010, καθώς διογκώθηκε κατά 41,8 δισ. ευρώ ή κατά 18 μονάδες του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), λόγω των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού του ευρύτερου δημόσιου τομέα αλλά και της αναθεώρησης του χρέους, που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τη Eurostat, όπως και των υψηλότατων επιτοκίων δανεισμού. Σύμφωνα πάλι με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στις 31 Σεπτεμβρίου 2010 το δημόσιο χρέος της χώρας αποτιμήθηκε σε 340,28 δισ. ευρώ, έναντι 298,52 δισ. ευρώ, που ήταν στο τέλος του 2009.Αξίζει να σημειωθεί, ότι από το νέο χρέος των 41,8 δισ. Ευρώ, που προέκυψε το 2010, τα 23 δισ. ευρώ οφείλονται στο έλλειμμα του προϋπολογισμού. Το υπόλοιπο ποσό προέρχεται από:
- Την ανάληψη χρεών του ευρύτερου δημόσιου τομέα για τα οποία εκδόθηκαν ομόλογα. Μόνο εντός του Δεκεμβρίου εκδόθηκαν ομόλογα ύψους 5,5 δισ. ευρώ, για την ανάληψη χρεών του ΕΛΓΑ ΟΠΕΚΕΠΕ, ΕΛΕΓΕΠ κ.λπ. ενώ ομόλογα ύψους 500 εκατ. ευρώ εκδόθηκαν για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ).
- Την προσθήκη στο χρέος των καταπτώσεων νέων εγγυήσεων και ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ.
- Τα υψηλότατα επιτόκια δανεισμού της χώρας ακόμη και από τον μηχανισμό στήριξης. Ειδικότερα, από το χρέος των 340,28 δισ. ευρώ:
- Το ποσό των 40,5 δισ. ευρώ, ή το 11,9% είναι ληξιπρόθεσμο εντός του 2011. Στο ποσό αυτό περιλαμβάνονται τα χρεολύσια των ομολόγων και των εντόκων γραμματίων.
- Τα ομόλογα που λήγουν από το 2012 μέχρι και το 2016 ανέρχονται σε 144,9 δισ. ευρώ. Οι περισσότερες λήξεις χρεολυσίων μέχρι τώρα εντοπίζονται στο έτος 2014 που φτάνουν στα 48 δισ. ευρώ.
- Τα ομόλογα που λήγουν μετά το 2016, ανέρχονται σε 154,9 δισ. ευρώ.
Σημειώνω, ότι τα χρεολύσια των ομολόγων των επόμενων ετών θα διογκωθούν περαιτέρω από το νέο δανεισμό, που πραγματοποιεί το υπουργείο Οικονομικών, μέσω του μηχανισμού στήριξης, τις εκδόσεις των εντόκων γραμματίων και των μακροπρόθεσμων ομολόγων, αργότερα, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Έτσι τώρα οδηγηθήκαμε στην συμφωνία στα πλαίσια της ΕΕ μετά την σύνοδο κορυφής της 11 Μαρτίου για επιμήκυνση της αποπληρωμής στα 7,5 χρόνια των 80 δις ευρώ από την χώρα μας προς τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης χωρίς ακόμη, να έχει επιτευχθεί συμφωνία και με το ΔΝΤ για τα υπόλοιπα 30 δις, και την μείωση του επιτοκίου δανεισμού μας κατά μία μονάδα. Αυτή βεβαίως είναι μία θετική εξέλιξη, που δίνει μία ανάσα στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο δυσθεώρητο χρέος, που πρέπει να εξυπηρετήσουμε τα επόμενα χρόνια. Βεβαίως θα χρειαστεί και το ΔΝΤ, να ακολουθήσει την ίδια συμφωνία άμεσα. Η επιμήκυνση μεταφέρει περί τα 50 δισ. ευρώ από δύο δύσκολες χρονιές (το 2014 και το 2015) στα μελλοντικά χρόνια, ενώ η μείωση του επιτοκίου μειώνει κατά περίπου 6 δισ. ευρώ τους τόκους, που θα απαιτούνταν, να πληρώσει η χώρα, αν η επιμήκυνση συμφωνούνταν χωρίς την μείωση του επιτοκίου δανεισμού και επιτρέπει, να μειώσουμε κατά 2% το ποσοστό του δημοσίου χρέους επί του ΑΕΠ. Όμως δεν επετεύχθη η συμφωνία για επαναφορά ομολόγων από την δευτερογενή αγορά, έτσι ώστε πρακτικά, να μειώσουμε περαιτέρω το χρέος, επειδή η επαναγορά θα γινόταν άμεσα με τις τρέχουσες τιμές, που είναι κατ 30% περίπου χαμηλότερες αν και συμφωνήθηκε η δυνατότητα αγοράς ομόλογων από τον μηχανισμό στήριξης από την πρωτογενή αγορά, εφόσον αυτό χρειαστεί. Ακόμη όμως και να πετύχαινε η κυβέρνηση το σύνολο των στόχων, που είχε θέσει σχετικά με την σύνοδο κορυφής της ευρωζώνης και τις αποφάσεις της δεν θα κατόρθωνε, να μειώσει με αυτές το δημόσιο χρέος πάνω από 10% του ΑΕΠ και αυτό είναι ενδεικτικό του μεγέθους του προβλήματος.
Αναλήφθηκαν μάλιστα έναντι της συμφωνίας αυτής υποχρεώσεις για νέα μέτρα και ας το διαψεύδει μετ` επιτάσεως η κυβέρνηση όπως και η δέσμευση, ότι θα προέλθουν τα επόμενα 5 χρόνια 50 δις ευρώ από αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Βεβαίως κανείς δεν μπορεί, να διαφωνήσει με την αναγκαιότητα αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας ίσα ίσα το αντίθετο, αλλά δεν υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος, που να πιστεύει, ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα θα συγκεντρωθεί αυτό το ποσόν. Αντιθέτως μάλιστα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επιδεικνύουν μια άνευ προηγουμένου επιπολαιότητα και αντιφάσκουν, αφού, ενώ υποστηρίζουν την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ταυτοχρόνως, συναγωνίζονται σε λαϊκίστικες κορώνες περί μη ξεπουλήματος και μη πώλησης δημόσιας γης. Έφτασε μάλιστα η κυβέρνηση, να προαναγγέλλει τη ψήφιση νόμου για την απαγόρευση πώλησης γης λες και υπάρχει δυνατότητα σοβαρά, να συγκεντρωθεί ένα τέτοιο ποσό μόνο με μακροχρόνιες μισθώσεις ακινήτων αποδεικνύοντας, ότι είναι παράλυτη από χρόνιες ιδεολογικές αγκυλώσεις. Οι πανηγυρισμοί λοιπόν του ΠΑΣΟΚ είναι πρέπον, να σταματήσουν άμεσα λαμβανομένου υπόψη και του γεγονότος, ότι με την προηγηθείσα συμφωνία αναλήφθηκε η υποχρέωση, να δημιουργηθούν πλεονάσματα ύψους 11 δις ευρώ τον χρόνο επί 20 χρόνια, για να μειωθεί το δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ στόχος εξωπραγματικός, που δεν θα επιτευχθεί. Ακόμη θα πρέπει, να ληφθεί υπόψη, ότι για να είχαμε ουσιαστική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη, θα χρειαζόταν ο μηχανισμός στήριξης, να ενισχυθεί με κεφάλαια ύψους τουλάχιστον 2.5 τρις ευρώ ούτως ώστε, να μιλούμε σοβαρά για δυνατότητα αγοράς ομολόγων για λογαριασμό της Ελλάδας και σοβαρής εξυπηρέτησης του χρέους, πράγμα που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και τα 500 δις, που συμφωνήθηκαν για τον μόνιμο μηχανισμό αδυνατούν, να πείσουν τις αγορές, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος στο τέλος δεν θα αναδιαρθρωθεί.
Δεδομένου λοιπόν ότι η αντίληψη των σημερινών ηγετών της Ευρώπης είναι λογιστική και δεν βάζει ως στόχο την ριζική επίλυση του προβλήματος και με σίγουρη πλέον την είσοδο στον μηχανισμό και της Πορτογαλίας, μπορεί, να διαπιστώσει κανείς, γιατί τα κεφάλαια ενίσχυσης του μηχανισμού, που συμφωνήθηκαν, δεν επαρκούν καθόλου για την αντιμετώπιση του προβλήματος και γιατί οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης όπως η Μoody`s υποβάθμισαν εκ νέου στις αρχές Μαρτίου την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο, ότι ο ίδιος οίκος προχώρησε στις 16 Μαρτίου σε υποβάθμιση κατά δύο μονάδες του κρατικού χρέος της Πορτογαλίας , από Α1 σε Α3, μετά την παραπάνω συμφωνία, διότι δεν πείθεται, ότι τα ποσά, που συμφωνήθηκαν μπορούν, να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους στην ευρωζώνη. Ούτως η άλλως χρειαζόταν μια πιο ριζική απόφαση αντιμετώπισης της κρίσης χρέους από τους ηγέτες της Ευρώπης, που επιδεικνύουν ένα πρωτοφανές έλλειμμα ηγεσίας. Πιθανότατα μάλιστα κατά την εκτίμηση μου κερδίζουν απλά χρόνο, για τις εκτεθειμένες στο χρέος τράπεζες τους μέχρις ότου αυτές προετοιμαστούν, να αφομοιώσουν τις ζημίες από μια νέα ρύθμιση του χρέους των περιφερειακών χωρών, για αυτό επιλέγουν άτολμες λύσεις, ενώ κατά την γνώμη μου θα έπρεπε τώρα, να δοθεί μια ριζική απάντηση στο πρόβλημα του χρέους και όχι μετά από δύο χρόνια υπό χειρότερες συνθήκες.
Εδώ πρέπει, να τονιστούν οι ευθύνες των μεγάλων χωρών της ΕΕ, όπως η Γερμανία, που χάρη στην υιοθέτηση του ευρώ απέκτησαν ένα πιο ικανοποιητικό νόμισμα για τις συναλλαγές τους και αυξάνουν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα τους – δυστυχώς «εις βάρος» των υπολοίπων Ευρωπαϊκών χωρών. Ταυτόχρονα «αποβιομηχανοποιούν» συστηματικά, με τη βοήθεια των «dumping» μισθών των εργαζομένων της και όχι μόνο, σχεδόν ολόκληρο τον «Ευρωχώρο». Κάτι τέτοιο λειτουργεί μόνο με τη βοήθεια του κοινού νομίσματος, του ευρώ (€), κυρίως επειδή η ζήτηση των γερμανικών προϊόντων αυξάνεται, λόγω της υπερχρέωσης των ελλειμματικών κρατών. Αν κανείς δει την εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ειδικά μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, θα καταλάβει, τι ακριβώς συμβαίνει. Μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων ,όπως τα LIDL ελέγχουν μονοπωλιακά το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς στην Ελλάδα εξαφανίζοντας την μικρομεσαία εμπορική επιχείρηση ακόμη και με πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού και χωρίς να έχουν χορηγηθεί αντισταθμιστικά οφέλη για αυτή την επικερδή εμπορική εισβολή στην χώρα με τις απαράδεκτες αυτές συνέπειες. Πολλές φορές μάλιστα η τιμολόγηση των προϊόντων των εταιριών αυτών στην δική μας αγορά είναι πενταπλάσια, από ότι στις δικές τους χώρες. Χρειάζεται λοιπόν, να καταστεί αντιληπτό στην Γερμανία, ποιος είναι ο ευνοημένος από την εφαρμογή της ευρωζώνης εις βάρος ποιών και ποιες οι ευθύνες του από εδώ και πέρα. Δεν είναι τυχαία η επισήμανση του ΔΝΤ στην ενδιάμεση έκθεση του της 16 Μαρτίου 2011, που ξεκαθαρίζει, ότι η ελληνική οικονομία υφίσταται τις επιπτώσεις ενός σαφώς υπερτιμημένου σε σχέση με τις δυνατότητές της ευρώ. Το ευρώ είναι για την Ελλάδα υπερτιμημένο, σε ένα ποσοστό που τώρα κυμαίνεται μεταξύ 20%-34%, ενώ πέρυσι τον Μάιο το ποσοστό αυτό εκτιμάτο, ότι κυμαίνεται μεταξύ 20%-30%.κατά την εκτίμηση του ίδιου του ΔΝΤ στην έκθεση του.
Ασφαλώς όμως το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας σήμερα έχει βασική αιτία του τον σπάταλο τεράστιο και αδηφάγο δημόσιο τομέα μας και για αυτό φταίμε πρωτίστως εμείς. Είναι εκπληκτικό, ότι ακόμη και σήμερα, που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, δεν γίνεται σοβαρή προσπάθεια, να περιοριστεί η αιμορραγία πόρων σε όλους τους τομείς, αφού η κυβέρνηση αρνείται, να περιορίσει δραστικά την σπατάλη και καταφεύγει στην εύκολη λύση των οριζόντιων περικοπών συντάξεων και μισθών, αντί να ελέγξει τους κωδικούς και τα έξοδα σε διάφορες υπηρεσίες, που συνεχίζονται κανονικά. Πολλές φορές μάλιστα η ίδια η κυβέρνηση συνεχίζει την σπατάλη προκλητικά, ενώ είναι εγκληματική η φοβία της, να τιθασεύσει τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και την χαίνουσα πληγή των Δεκο, γιατί δεν θέλει να συγκρουστεί με οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα. Οι σπατάλες, που γίνονται ακόμη και δυστυχώς γινόντουσαν και επί της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία έχει και αυτή το μερίδιο ευθύνης, που της αναλογεί, είναι μια από τις μεγάλες πληγές της ελληνικής οικονομίας . Είναι ενδεικτικά τα στοιχεία για τις έντεκα πιο ελλειμματικές ΔΕΚΟ, στα οποία μπορεί κανείς, να διαπιστώσει, ότι τα συνολικά έσοδα των έντεκα πιο ζημιογόνων ΔΕΚΟ το 2009 ανήλθαν σε 1.500.526.914 ευρώ, μειωμένα κατά 6,8% σε σχέση με το 2008 (1.609.586.416 ευρώ). Τα έσοδα γα το 2007 ανήλθαν σε 1.603.525.927ευρώ. Οι ζημιές των έντεκα ΔΕΚΟ, από το 2007 στο 2009, έχουν αυξηθεί κατά 31% και ανήλθαν σε 1.711.311.680 ευρώ για το 2009. Το συνολικό κόστος μισθοδοσίας ανέρχεται σε 1.168.761.788 ευρώ το 2009. Το 78% των εσόδων καταβάλλεται σε αμοιβές, εργοδοτικές εισφορές και λοιπές παροχές των εργαζομένων. Επιπλέον, από τα στοιχεία απορρέει, ότι ο καθαρός δανεισμός (σύνολο μακροπρόθεσμων και βραχυπρόθεσμων δανειακών υποχρεώσεων μείον ταμειακά διαθέσιμα) των έντεκα ΔΕΚΟ ανέρχεται σε 11.980.408.058 ευρώ, δηλαδή 8 φορές μεγαλύτερος από τα ετήσια έσοδα τους.
Άλλη μία αιτία δημιουργίας του σημερινού ελλείμματος είναι η φοβερή διασπάθιση δημοσίου χρήματος στις προμήθειες νοσοκομείων και του συστήματος υγείας γενικώς. Ανατριχιαστικό είναι, ότι όργιο σπατάλης στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες περίθαλψης διαπιστώνουν για το 2010 χρονιά, που υποτίθεται άρχισε το νοικοκύρεμα των δαπανών, οι έλεγχοι των «ράμπο» της Υγείας. Από 80 πορίσματα ισάριθμων ελέγχων, που διενεργήθηκαν, προκύπτει ζημιά 7,33 εκατομμυρίων ευρώ. Οι σχετικοί φάκελοι έχουν διαβιβαστεί στον εισαγγελέα. Δεκάδες ακόμη καταγγελίες είναι υπό διερεύνηση, ενώ στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου έχουν διαβιβαστεί 72 πορίσματα ελέγχου από 302 συμβάσεις μεταξύ της Siemens και νοσοκομείων. Τα παραπάνω προκύπτουν από έγγραφο του γενικού επιθεωρητή του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ), κ. Μιχάλης Σαμπατακάκη, στον υπουργό Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδο. Αυτή η κατάσταση επιβαρύνει τις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων, που είναι πλέον αδύνατο, να καλυφθούν και έχουν προχωρήσει πολλά από αυτά σε de facto στάση πληρωμών με δυσμενέστατες συνέπειες για τους ασφαλισμένους, που έχουν ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Επίσης ο χώρος των δήμων και της αυτοδιοίκησης γενικότερα εκτός από εστία διαφθοράς έχει εξελιχθεί και σε έναν από τους βασικούς παράγοντες διεύρυνσης των δαπανών και της σπατάλης λαμβανομένων υπόψη και των ανεξέλεγκτων διορισμών συμβασιούχων, όπως και των εξόδων για επιχορήγηση διάφορων πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων με διοικήσεις φαντάσματα και δαπανών για διάφορες περιττές εκδηλώσεις και πολυτελείς φιέστες, που επιβαρύνουν το κόστος λειτουργίας τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη και την χωρίς σχεδιασμό μεταφορά σε αυτούς χιλιάδων αρμοδιοτήτων με κόστος σε χρήμα, πως το κράτος δεν οφείλει, να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του προς αυτούς ειδικά τώρα, που οι συνενώσεις δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα, από όσα υποτίθεται πήγαν, να επιλύσουν.
Ένας ακόμη χώρος αλόγιστης σπατάλης είναι και το υπουργείο πολιτισμού και αθλητισμού με τους διάφορους κωδικούς, από τους οποίους επιχορηγούνται ακόμη και περίεργοι φορείς, για αμφίβολης ποιότητας σκοπούς, ενώ και ο τομέας των εξοπλιστικών προγραμμάτων δημιουργεί δυσβάστακτο κόστος, επειδή γίνονται παραγγελιές χωρίς σοβαρό και μετρημένο προγραμματισμό και πολλές φορές, για να ικανοποιηθούν προμηθευτές και συμφέροντα μεγάλων χωρών, οι οποίες σήμερα μας πιέζουν για δημοσιονομική προσαρμογή ,ενώ είναι οι ίδιες, που μας πίεζαν τα προηγούμενα χρόνια για αλόγιστες αγορές οπλικών συστημάτων.
Η προσφυγή λοιπόν της κυβέρνησης σε οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων μη εξαιρουμένων των συντάξεων, ενώ γνώριζε, ότι οι συνταξιούχοι ειδικά δεν έχουν άλλη δυνατότητα, για να καλύψουν τις απώλειες εισοδήματος, που τους προκαλούσε, οδήγησε σε βύθιση την ελληνική οικονομία και καταβαράθρωσε τα δημόσια έσοδα. Τόνιζα με κάθε αφορμή κατά την έναρξη εφαρμογής του προγράμματος αυτού, ότι η ύφεση θα προσεγγίσει το -5% του ΑΕΠ, όταν η κυβέρνηση υποστήριζε μαζί με τους εκπροσώπους της τρόικας, ότι δεν θα ξεπεράσει το -2,3%. Τελικά ήρθαν τα επίσημα στοιχεία, να επιβεβαιώσουν ότι η ύφεση το 2010 ήταν -4.5% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση. Έτσι είχε ως αποτέλεσμα αυτό, που υποστήριζα εξαρχής, δηλαδή ότι μία οικονομία βυθισμένη σε ύφεση, δεν αποδίδει τα απαραίτητα έσοδα στο κράτος και ότι θα είναι αδύνατο, να επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος για τα έσοδα του προϋπολογισμού. Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 6,6% επί του ΑΕΠ στο τέταρτο τρίμηνο του 2010, κατά 5,7% στο τρίτο, 5,1% στο δεύτερο και 0,7% στο πρώτο τρίμηνο ενώ και για το 2011 προβλέπω ότι η ύφεση θα παραμείνει πολύ ψηλά στο -4,2% του ΑΕΠ πανω από τις προβλέψεις για -3.2 της κυβέρνησης ενώ ίσως και να μην μειωθεί καθόλου. Πρέπει μάλιστα, να λάβουμε υπόψη πολύ σοβαρά και την πρόβλεψη, ότι η ελληνική οικονομία θα διέλθει το χειρότερο σημείο στη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου του 2011,οπως σημειώνει το ΔΝΤ στην ενδιάμεση έκθεσή του για τον δανεισμό του προς την Ελλάδα. Στην ακριβώς προηγούμενη έκθεση, που δημοσιεύτηκε πέρυσι τον Δεκέμβριο, το ίδιο σημείο τοποθετείτο χρονικώς «μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2011». Γεγονός που επιβεβαιώνει τους κινδύνους βαθιάς ύφεσης, που τόνισα προηγουμένως.
Η βύθιση αυτή της πραγματικής οικονομίας στην ύφεση σε συνδυασμό με τους αποδιοργανωμένους μηχανισμούς συλλογής εσόδων οδήγησε στην υστέρηση των φορολογικών εσόδων στο πρώτο δίμηνο του 2011 κατά 1,3 δισ. ευρώ , ανεβάζοντας το έλλειμμα ακόμα πιο ψηλά και από το προηγούμενο έτος, στο 1,03 δισ. ευρώ. Αποθαρρυντικά είναι τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για την πορεία των μεγεθών του κρατικού προϋπολογισμού στο πρώτο δίμηνο του έτους. Τα καθαρά έσοδα μειώνονται με ρυθμό -9,2% χειρότερο και από το 9% του Ιανουαρίου ενώ και η περικοπή δαπανών εμφανίζει «κόπωση» καθώς αυξάνουν με ρυθμό +3,3%. Το αποτέλεσμα είναι η εκτίναξη του ελλείμματος στα 1.028 εκατ. από 944 εκατ. πέρυσι, δηλαδή αύξηση 9%, όταν ο ετήσιος στόχος είναι για μείωση -3,9%. Η κυβέρνηση και κατά το 2010, όταν αντιμετώπισε την μεγάλη απόκλιση εσόδων στην διάρκεια του, προσέφυγε στην πεπατημένη της περαίωσης, για να καλύψει μαύρες τρύπες, αλλά αυτό δεν είναι διαρκές μέτρο και δεν μπορεί, να επαναληφθεί φέτος. Έτσι, για να περιορισθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα στα τέλη 2011 στα 17 δισ. ευρώ το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είναι υποχρεωμένο, να καταρτίσει και να υλοποιήσει ήδη από εφέτος έκτακτα εισπρακτικά μέτρα ύψους 4 δισ. ευρώ, που θα αντισταθμίσουν την εξοικονόμηση του 2010 και θα επιτρέψουν την γραμμική εξέλιξη εσόδων και δαπανών. Εισηγήσεις, που έχει δεχθεί η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, αναφέρονται σε ψαλίδισμα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, αναπροσαρμογή του ΦΠΑ και την υπαγωγή περισσότερων αγαθών και υπηρεσιών στον υψηλό συντελεστή, μείωση των αφορολόγητων ορίων που ισχύουν για την απόκτηση πρώτης κατοικίας, περιορισμό του αφορολογήτου στον φόρο ακίνητης περιουσίας, μείωση φοροαπαλλαγών, επιβολή για άλλη μία φορά έκτακτης εισφοράς στους φορολογούμενους με εισοδήματα άνω των 75.000 ευρώ. Πολλά από αυτά όμως θα επιτείνουν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της απόκλισης στα έσοδα του κράτους.
Σε αυτά πρέπει, να προστεθεί και η απόφαση της κυβέρνησης, να εξισώσει με το πρόσχημα της λαθρεμπορίας τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης με αυτόν του πετρελαίου κίνησης γεγονός, που θα έχει δραματικές συνέπειες στους κατοίκους των ορεινών και ακριτικών περιοχών όπως η Φλώρινα. Το κόστος του ήταν ήδη δυσβάστακτο για χιλιάδες οικογένειες δεδομένου ότι με την τιμή των 0,65 ευρώ το λίτρο πλήρωναν ετησίως περίπου 2.500 ευρώ. Αν εξισωθούν οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης, τότε θα κοστίζει 1.30 ευρώ το λίτρο, ώστε ετησίως, οι ήδη ευρισκόμενες σε απόγνωση οικογένειες των ακριτών, θα δαπανήσουν εάν μπορέσουν πλέον- 6.500 ευρώ τον χρόνο. Η πρόταση αυτή είναι μεγαλύτερης βαρβαρότητας και από αυτήν της αύξησης του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης με κόστος απάνθρωπο και μεγαλύτερο, το οποίο καλούνται, να επωμιστούν μόνο οι κάτοικοι της υπαίθρου και των ορεινών και βόρειων περιοχών δεδομένων των κλιματολογικών συνθηκών, καταστρέφοντας την μικρή και μεσαία τάξη σε αυτές τις περιοχές και είναι εκτός των άλλων και αντισυνταγματικό μέτρο δεδομένου, ότι παραβιάζει την αρχή της αναλογικής και ισότιμης συμμετοχής των Ελλήνων στα φορολογικά βάρη. Άρα η Δημοκρατική Συμμαχία ως φιλελεύθερο κόμμα με κοινωνικές ευαισθησίες, που αντιδρά στην υπερφορολόγηση θα πρέπει, να αντισταθεί σε ένα τέτοιο άδικο μέτρο.
Εξάλλου και ο πληθωρισμός ξέφυγε λόγω της υπερφορολόγησης από κάθε έλεγχο και έτσι διαμορφώθηκε στο 4,7% σε μέσα επίπεδα το 2010, ενώ τον Δεκέμβριο έκλεισε κοντά στο 4,9%, εκθέτοντας τους εκπροσώπους της τρόικας και της κυβέρνησης, που προέβλεπαν περίπου 2%. Ακόμη με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, που διακρίνεται από αναπτυξιακό έλλειμμα και ανυπαρξία σοβαρών επενδύσεων σε συνδυασμό με την εγκληματικά αργή απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ, οδηγηθήκαμε σε εξωφρενικά ποσοστά ανεργίας, αφού καταγράφεται εκρηκτική αύξηση της στην Ελλάδα σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛ.ΣΤΑΤ) Το ποσοστό των καταγεγραμμένων ανέργων άγγιξε το 14,8% τον Δεκέμβριο του 2010, ξεπερνώντας και αυτό τις προβλέψεις κυβέρνησης και τρόικας. Σε σχέση με τον Νοέμβριο 2010 η ανεργία αυξήθηκε περίπου κατά μία μονάδα, ήτοι σε ένα μήνα προστέθηκαν στη λίστα των ανέργων 41.068 άτομα. Ωστόσο ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στα Ιόνια Νησιά, που το ποσοστό ανεργίας έφτασε το 23,1% από 15% πέρυσι και ακολούθησε η Δυτική Μακεδονία με 17,7%, από 12%. Τον Δεκέμβριο του 2009 η ανεργία ήταν στο 10,2% Αρνητικό ρεκόρ καταγράφει στις ηλικίες 15 -24, όπου αυξήθηκε στο 39% από 28,9% το Δεκέμβριο του 2009.Αυτη η κατάσταση αν δεν αντιμετωπιστεί σύντομα αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα, που μπορεί οποτεδήποτε, να εκραγεί και να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές ακόμη και να συμπαρασύρει το πολιτικό σύστημα, όπως το ξέρουμε σήμερα. Σοβαρότατες μελέτες δείχνουν, ότι με το πιο αισιόδοξο σενάριο το 2021 θα μπορέσουμε, να φτάσουμε σε ποσοστά ανεργίας του 2008 με αποτέλεσμα να προβλέπουν, ότι οι περισσότεροι άνεργοι θα κάνουν πολλά χρόνια, για να ξαναβρούν δουλειά, ενώ ορισμένοι από αυτούς ίσως, να μην βρουν εργασία δυστυχώς ποτέ ξανά στην ζωή τους.
Τέλος κατά 33,5% «έπεσε» ο δείκτης παραγωγής στις κατασκευές το δ’ τρίμηνο του 2010 σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2009, με την ετήσια πτώση μεταξύ των ετών 2009 και 2010, να διαμορφώνεται στο 31,6%.αποδεικνύοντας και αυτός ο στρατηγικός τομέας για την ανάπτυξη της οικονομίας το βάθος της ύφεσης και του παγώματος της αγοράς, που προκαλεί η λανθασμένη οικονομική συνταγή. Σε όλα αυτά θα πρέπει, να προστεθεί ο τεχνητός τρόπος μείωσης του ελλείμματος από την κυβέρνηση κατά το 2010, που οδήγησε στο απαράδεκτο φαινόμενο, να ανέλθουν στα 5,35 δισ. ευρώ οι βεβαιωμένες οφειλές του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα στο τέλος του 2010. Το ποσό αυτό είναι πιθανότατα υψηλότερο, καθώς το Δημόσιο καθυστερεί να βεβαιώσει, να αναλάβει και να εμφανίσει τις οφειλές του, οδηγώντας σε μια προσωρινή στάση πληρωμών χωρίς, να αντιμετωπίζει το έλλειμμα ουσιαστικά, αλλά με επιστράτευση της δημιουργικής λογιστικής, στερώντας την αγορά από απαραίτητα κεφάλαια. Επίσης, ένας στους τέσσερις δημόσιους φορείς εξακολουθεί προκλητικά, να μη δίνει κανένα οικονομικό στοιχείο στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Τι θα μπορούσε όμως, να γίνει ούτως ώστε, να αντιμετωπιστεί αυτή η τραγική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και ειδικά το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις Το κύριο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι και αναπτυξιακό – διαρθρωτικό. Για να μπορέσει, να επιλυθεί το δεύτερο, θα πρέπει πρώτα ή ταυτόχρονα, να αντιμετωπιστεί η μεγάλη τρύπα στο ισοζύγιο πληρωμών. Με τα σημερινά δεδομένα το τίμημα για την χωρίς βεβαιότητα αντιμετώπιση της κρίσης χρέους θα είναι μία μείωση του βιοτικού επιπέδου τουλάχιστον κατά 40%, αφού θα μεταφέρονται στους ομολογιούχους τραπεζίτες βουνά κεφαλαίων για την εξυπηρέτηση του.
Υπάρχει μία λύση όμως αποτελεσματική: Η επιμήκυνση του συνόλου του δημόσιου χρέους και όχι μόνο του ποσού του μηχανισμού στήριξης μετά από διαπραγμάτευση και συμφωνία με τους δανειστές μας αφήνοντας εν ανάγκη από έξω τα ομόλογα, που έχουν τα εγχώρια ασφαλιστικά ταμεία για ευνόητους λόγους, οι οποίοι σχετίζονται με την ίδια τους την ύπαρξη. Προτείνω δηλαδή την αναστολή της εξοφλήσεως του χρέους κατά 15 χρόνια σε συμφωνία με τους δανειστές και χωρίς κούρεμα του ποσού, που οφείλουμε. Στο διάστημα αυτό θα μπορούσαμε, να συμφωνήσουμε, ότι θα καταβάλλονται μόνοι οι τόκοι ή αν πετύχουμε συμφωνία μη καταβολής μεγάλου μέρους των τόκων και μείωσης τους. Τα κεφάλαια, που θα εξοικονομούνται, θα επενδύονται, στα πλαίσια ενός αναπτυξιακού προγράμματος, το οποίο θα εκπονηθεί από κοινού με την τρόϊκα, σε παραγωγικά έργα. Ταυτόχρονα με το πρόγραμμα αυτό, θα προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις ενώ και οι ξένοι πιστωτές δεν θα έχουν, να χάσουν ούτε ένα ευρώ από το κεφάλαιο, που μας δάνεισαν, απλώς ο χρόνος εξόφλησης του κεφαλαίου θα παραταθεί κατά 15 έτη. Με το τρόπο αυτό όχι μόνο θα πάρει τις απαραίτητες ανάσες η ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλά αν ταυτόχρονα επιτευχθεί η αναδιάρθρωση του σπάταλου δημόσιου τομέα και η σοβαρή και ταχύτατη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ακόμη και με συμφέρουσες εθνικά πωλήσεις και όχι σε τιμές ευκαιρίας, σε συνδυασμό με την άρση των αντικινήτρων ανάπτυξης και το άμεσο σταμάτημα της υπερφορολόγησης, που παγώνει την αγορά και την πραγματική οικονομία , τότε είναι αναμενόμενο, ότι θα μπορέσουμε, να ξεφύγουμε από την μέγγενη της κρίσης χρέους. Η ρύθμιση αυτή για την εξόφληση του χρέους είναι δίκαιη, γιατί αίρει τη ληστρικότητα των δανειοδοτικών όρων, διατηρεί την κοινωνική και εθνική συνοχή στην ελληνική κοινωνία και εξασφαλίζει νέα περίοδο παραγωγικής ανάπτυξης με αύξηση του ΑΕΠ Αντί λοιπόν να αναλαμβάνουμε εξωπραγματικές υποχρεώσεις, όπως η συμφωνηθείσα μετά την σύνοδο κορυφής της ευρωζώνης στις 11 Μαρτίου περί μείωσης κατά 1/20 του δημοσίου χρέους μας κάθε χρόνο επί είκοσι χρόνια, η οποία θα αποτύχει, να εφαρμοστεί παταγωδώς, θα έχουμε αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα, παίρνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους και τα συγκρουόμενα συμφέροντα Η λύση αυτή έχει εφαρμοστεί με επιτυχία στο Μεξικό και ακόμη και οι τράπεζες θα μπορούσαν, να την αντέξουν .Αν δεν αντιμετωπίσουμε έτσι αμέσως την κρίση χρέους, αλλά την μεταθέτουμε χρονικά, όπως επιδιώκουν ισχυρές χώρες της Ευρώπης, τότε θα βρούμε σε δυο χρόνια οξυμένο το πρόβλημα μπροστά μας λόγω των καθυστερήσεων μας και πιθανώς μη αντιμετωπίσιμο πλέον με ανοιχτό το ενδεχόμενο μεγάλων κοινωνικών αναταραχών. Τα ομόλογα, τα οποία κατέχουν οι τράπεζες, που σήμερα συντηρεί εν ζωή το ευρωπαϊκό δημόσιο (δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) με εκατοντάδες δισ., πρέπει, να ενταχθούν στην διαδικασία επιμήκυνσης άμεσα. Δεν είναι δυνατόν, να έχουν ουσιαστικά πτωχεύσει, να τις συντηρεί το δημόσιο της Ευρωζώνης και αυτές να επιμένουν, ότι θα πάρουν και την τελευταία δεκάρα τόκων από κράτη που, στην προσπάθειά τους να αποπληρώσουν αυτά τα δάνεια, στραγγαλίζουν τους πολίτες και οδηγούν στην πτώχευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
Χρειάζεται επίσης ένα ομόλογο έκδοσης της ΕΚΤ και όχι ευρωομόλογο μέρη του οποίου εγγυώνται τα κράτη-μέλη ξεχωριστά. Έτσι θα μπορούσαμε, να επιδιώξουμε την συμφωνία στα πλαίσια της ΕΕ για την δυνατότητα μεταβίβασης του «νόμιμου» χρέους ύψους 60%, το οποίο προβλέπεται και από την συνθήκη του Μάαστριχ και εκχώρησης της διαχείρισης του στην ΕΚΤ με την καθιέρωση αυτού του είδους ευρωομολόγου, το οποίο δεν είναι πανάκεια, αλλά θα δώσει μεγάλες ανάσες στην οικονομία μας. Με αυτόν τον τρόπο η ΕΚΤ εκδίδοντας ευρωομόλογα ίσης αξίας με το μέρος του χρέους των κρατών μελών, που επιτρέπει η συνθήκη του Μάαστριχτ και πουλώντας τα στις διεθνείς αγορές, θα εξασφάλιζε πολύ χαμηλότερα επιτόκια για όλα τα κράτη-μέλη Αν δεν ακολουθηθεί η λύση αυτή και μείνουμε σε λύσεις ασπιρίνες, όπως η πρόσφατα αποφασισθείσα, τότε μια γενικευμένη αναδιάρθρωση είναι βέβαιη κατά την γνώμη μου με απίστευτες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για την χώρα. Πάντως πιστεύω, ότι παρα της προβλέψεις της κυβέρνησης δεν θα μπορέσει η χώρα να βγει στις αγορές ούτε το 2012.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, όπως φέρεται να δήλωσε την Τετάρτη ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού ταμείου διάσωσης, Κλάους Ρέγκλινγκ αμέσως μετά την απόφαση της συνόδου της 11 Μαρτίου παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους απόδειξη, ότι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι δεν πιστεύουν στην λύση, που υποτίθεται έδωσαν. Επικουρικά υπενθυμίζω, ότι στο θέμα της αναδιάρθρωσης είχε αναφερθεί πρόσφατα και ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ λέγοντας ότι «Δεν υπάρχει ούτε ένας οικονομολόγος στον κόσμο, που να πιστεύει ότι η Ελλάδα, ίσως και η Πορτογαλία θα αποφύγουν μια τέτοια αναδιάρθρωση», σε συνέντευξή του στη Suddeutsche Zeitung. Το τελικό χτύπημα ήρθε από το ίδιο τον πρόεδρο του Εurogroup στις 16 Μαρτίου 2011, που δήλωσε απερίφραστα ότι το «Σύμφωνο για το ευρώ», το οποίο μετά τις πιέσεις από τη Γερμανία και τη Γαλλία εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό συμβούλιο στις 11 Μαρτίου «δεν προσφέρει καμία προστιθέμενη αξία» και «θα αποτύχει. Όμως κι αν αποφασιστεί με πείσμα το σύμφωνο αυτό, να εφαρμοστεί, φοβούμαι ότι το σύμφωνο για το ευρώ θα γίνει ακόμα ένα νεογέννητο, που πέθανε».Νομίζω ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό αυτή η εκτίμηση. Θα πρέπει όμως, να τονίσω ότι με την παρότρυνση και την επιμονή της Γερμανικής κυβέρνησης δημιουργείται ένα ατυχές σοβιετικού τύπου μοντέλο της ευρωπαϊκής οικονομίας καταδικασμένο, να αποτύχει με πολιτικές, όπως η φορολογική εναρμόνιση και η πίεση για αύξηση των φορολογικών συντελεστών της Ιρλανδίας πχ που δεν μπορεί ένα φιλελεύθερο κόμμα, όπως το δικό μας, να ενστερνιστεί σε καμία περίπτωση. Είναι και πάλι χαρακτηριστική η καταδικαστική δήλωση Γιούνκερ ότι «Όχι ως πρόεδρος του Eurogroup αλλά ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου δεν μου αρέσει αυτή η σύνδεση μεταξύ της φορολογίας επιχειρήσεων και του ιρλανδικού πακέτου. Αντιλαμβάνομαι την πολιτική σύνδεση, αλλά δεν με εκφράζει η ιδέα ότι ορισμένες κυβερνήσεις αρέσκονται να βασανίζουν την Ιρλανδία εντός και εκτός συνεδριάσεων. Δεν μου αρέσει αυτού του είδους η διαχείριση σοβαρών προβλημάτων».
Σε όλα αυτά χρειάζεται, να τονιστεί και η πρόθεση έξι κρατών της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης, να προσπαθήσουν, να εμποδίσουν την μεταρρύθμιση στους κανόνες για τον προϋπολογισμό της ΕΕ, εκτός αν τα 17 κράτη μέλη της ευρωζώνης συμφωνήσουν, να τροποποιηθούν τα σχετικά με τη συγκρότηση του κεφαλαίου λειτουργίας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης (ΕΜΣ.) μπλοκάροντας έτσι τον μηχανισμό στήριξης, που αποφασίστηκε πριν λίγες μέρες. Προσθετικά πρόταση μομφής ενέκρινε η γερμανική βουλή την Πέμπτη, ζητώντας από την γερμανική κυβέρνηση, να εμποδίσει την αγορά κρατικών ομολόγων των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (προσωρινός μηχανισμός στήριξης – EFSF).
Ο δε γερμανός οικονομολόγος Λαρς Φελντ και μέλος της επιτροπής σοφών της Γερμανικής κυβέρνησης ξεκαθάρισε, ότι «η Ελλάδα είναι ένας πολιτικός δυναμίτης. Αν θέλει να αποφύγει τη μεγάλη έκρηξη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος πλην της αναδιάρθρωσης», εκτιμώντας ότι «η επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης δεν επαρκεί». Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν, ότι οι χώρες της ΕΕ δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης για την ίδια την επιβίωση του ευρώ και της ευρωζώνης. Η Ευρώπη μεταθέτει την ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους αργότερα, ρισκάροντας επικίνδυνα μια μεγαλύτερη κρίση. Η πρόβλεψη της συμφωνίας της 11 Μαρτίου, ότι θα μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας στο 3% του ΑΕΠ το 2014 είναι επισφαλής, ενώ παντελώς ανεδαφική είναι η πρόταση για μείωση ως το 2020 του δημοσίου χρέους κατά 18% του ΑΕΠ.
Όσον αφορά το τι θα πρέπει, να κάνουμε εμείς άμεσα δεδομένου, ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι, ότι δεν παράγουμε νέο πλούτο και άρα δεν μπορούμε, να πετύχουμε νέα πλεονάσματα οι λύσεις είναι οι εξής: Πρώτα από όλα απαιτείται, να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο την εσχάτως ανέλπιστα σχετικά θετικότερη πορεία των ελληνικών εξαγωγών με κινήσεις, που θα διευκολύνουν την επιχειρηματικότητα και θα μειώσουν την φορολογία για τις ελληνικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε, να μειωθεί το κόστος των ελληνικών προϊόντων χωρίς, να επιδιώκεται η βάρβαρη συμπίεση των μισθών του ιδιωτικού τομέα για τον σκοπό αυτόν, που είναι ήδη αρκετά χαμηλοί. Είναι απαραίτητο, να τονωθεί η αγορά με την μείωση των φορολογικών συντελεστών στην φορολογία επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων και θα χρειαστεί και η υιοθέτηση μιας λειτουργικής φορολογικής κλίμακας, που δεν θα αποτρέπει τους οικονομικά δυνατούς, από το να επενδύσουν αλλά και δεν θα τους εξομοιώνει με τους αδύνατους, τους οποίους θα πρέπει, να προστατεύει και να μην εξοντώνει.
Χρειάζεται, να περάσουμε από τα λόγια στα έργα, όσον αφορά το συμμάζεμα των οικονομικών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και ειδικά των ΔΕΚΟ, περιορίζοντας την απίστευτη σπατάλη, που γίνεται σε πολλές από αυτές. Δεν είναι δυνατόν σε ελλειμματικές ΔΕΚΟ, να συνεχίζεται το πάρτι μισθών επιδομάτων και υπερωριών, που θα ζήλευαν ακόμη και υπουργοί. Πολλές από αυτές θα έπρεπε, να είχαν αποκρατικοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια απαλλάσσοντας τον έλληνα φορολογούμενο από τα βάρη, που του προσθέτουν καθημερινά. Δυστυχώς ακόμη όμως και τα αυτονόητα σε αυτόν τον τομέα δεν προχωρούν, αφού και οι πολυδιαφημισμένες μετατάξεις πλεονάζοντος προσωπικού από τον ΟΣΕ πχ έχουν βαλτώσει κυριολεκτικά. Η κυβέρνηση αδυνατεί, να έρθει σε σύγκρουση με το βαθύ και κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ. Ο ΟΣΕ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα κακοδιαχείρισης του δημοσίου χρήματος, αφού το συνολικό χρέος του αγγίζει τα 10,5 δισεκατομμυρίων ευρώ (δηλαδή το 4% του δημόσιου χρέους). Αντί λοιπόν, να τρέξουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στον οργανισμό αυτό με περικοπές στην προκλητική μισθοδοσία και τις προσθετές αποδοχές πολλών από τους εργαζομένους όπως και με μετατάξεις πλεονάζοντος προσωπικού και με ιδιωτικοποίηση δραστηριοτήτων του, εφόσον υπάρξει ενδιαφερόμενος, η κυβέρνηση καθυστερεί επικίνδυνα τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις. Επίσης, ενώ θα έπρεπε χιλιάδες άχρηστοι φορείς του δημοσίου, να έχουν κλείσει προ πολλού αντιθέτως αυτοί εξακολουθούν, να υπάρχουν και να συντηρούν αργόμισθους, ενώ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνεχώς προαναγγέλλει το κλείσιμο τους χωρίς, να κάνει τίποτα. Δηλωτικό μάλιστα της κατάστασης αποδιοργάνωσης είναι, ότι αυτή τη στιγμή παραμένει η μη αποστολή στοιχείων από αρκετούς φορείς της γενικής κυβέρνησης για την οικονομική τους κατάσταση. Τον Δεκέμβριο του 2010 απέστειλαν τα οικονομικά τους δεδομένα 1.196 φορείς από το σύνολο των 1.601 φορέων.
Άλλος τομέας που πρέπει το μαχαίρι, να φτάσει στο κόκαλο είναι οι δαπάνες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και τα χρέη των νοσοκομείων. Σε αυτόν τον χώρο μιλάμε για τερατώδη σπατάλη χρημάτων με υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και σκανδαλώδεις απευθείας αναθέσεις, ενώ η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, που έπρεπε, να έχει γίνει εδώ και καιρό δεν προχωρά. Ακόμη και στον τομέα των εξοπλιστικών προγραμμάτων πρέπει, να γίνουν περιορισμοί αγορών, που συντελούνται πολλές φορές και εκβιαστικά από χώρες με μεγάλη πολεμική βιομηχανία, ενώ είναι οι ίδιες, που μας καταδικάζουν μετά για τα υπερβολικά μας ελλείμματα και το δημόσιο χρέος μας. Βεβαίως αυτό πρέπει, να γίνει με προσοχή λαμβανομένων υπόψη των αναγκών της εθνικής άμυνας της χώρας, αλλά και με στόχο να μπει φρένο στις σκανδαλώδεις συμβάσεις με απίθανους μεσάζοντες και προμηθευτές, που έχουν ως αποτέλεσμα παραλαβές υποβρύχιων, που γέρνουν και άχρηστου υλικού χωρίς σοβαρά μάλιστα αντισταθμιστικά οφέλη.
Επίσης θα χρειαστεί, να ελεγχθούν οι δαπάνες της τοπικής αυτοδιοίκησης και να διακοπούν επιχορηγήσεις απίθανων συλλόγων με σκοτεινές διοικήσεις, γιατί όπως καταδεικνύεται από όλες της εκθέσεις του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης ο χώρος αυτός ανήκει και στους πρωταθλητές της διαφθοράς. Το υπουργείου πολιτισμού και οι επιχορηγούμενοι από αυτό φορείς είναι άλλος ένας χώρος ανεύθυνης σπατάλης, που πρέπει δραστικά, να ελεγχθεί και να περιοριστεί αμέσως. Απαιτείται ακόμη ο εξορθολογισμός των κοινωνικών δαπανών του κράτους, ούτως ώστε επιδόματα πρόνοιας, να λαμβάνουν αυτοί, που πραγματικά τα έχουν ανάγκη. Σήμερα, για κοινωνικά επιδόματα, το ελληνικό Δημόσιο δαπανά κάθε χρόνο πόρους ίσους με το 18% του ΑΕΠ.
Εξάλλου χρειάζεται και η αναδιοργάνωση του φορολογικού μηχανισμού, που είναι ο μεγάλος ασθενής για την συγκέντρωση των εσόδων με μια αποφασιστική τομή στην δομή και τον τρόπο λειτουργίας του, ώστε να αντιμετωπιστεί η φοροκλοπή και η φοροαποφυγή. Στον τομέα της φοροδιαφυγής σημαντικό ρόλο θα μπορούσαν, να παίξουν νέας μορφής τεκμήρια διαβίωσης ακόμη πιο αυστηρά, που θα οδηγούσαν σε σύλληψη της διαφυγούσας φορολογητέας ύλης, αφού οι μηχανισμοί του κράτους δεν επαρκούν για αυτό. Σε καμία όμως περίπτωση τα τεκμήρια δεν πρέπει, να τα συνδέουμε με τα αντικειμενικά κριτήρια, που και αντισυνταγματικά ήταν και άδικα όταν εφαρμόστηκαν το 1994.
Θα χρειαστεί επίσης, να οργανωθούμε ακόμη καλύτερα όσον αφορά τον τουρισμό, που είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας και να βελτιώσουμε τις οικονομικές προσφορές και τις παρεχόμενες υπηρεσίες σε αυτόν τον κλάδο δεδομένου, ότι τα πράγματα θα πάνε ευνοϊκά σε αυτόν φέτος μετά την κρίση στον αραβικό κόσμο και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, αφού πολλοί από τους τουρίστες, που κατευθύνονταν σε αυτές τις χώρες, θα προτιμήσουν το 2011 την χώρα μας.
Απαιτείται όμως και διαρκής προσπάθεια στον τομέα της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων με καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και των χρονοβόρων διαδικασιών αδειοδότησης νέων επενδύσεων και επιχειρήσεων. Σε αυτό θα μπορούσαν, να συμβάλουν η επέκταση των προγραμμάτων σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα για την εκτέλεση μεγάλων έργων όπως και η μέθοδος των συμβάσεων παραχώρησης με διαφανείς όμως όρους. Σημαντική συνεισφορά στην εκκίνηση της ανάπτυξης θα είχε και η επιτάχυνση απορρόφησης των κονδυλίων της ευρωπαϊκής ένωσης και του ΕΣΠΑ ειδικότερα, αφού είναι απογοητευτικό την προηγούμενη χρονιά η απορροφητικότητα του να βρίσκεται στο 8%. Τώρα θα πρέπει, να επιδιώξουμε για φέτος απορροφητικότητα τουλάχιστον 16% και για το 2012 32% αν θέλουμε, να έχουμε εμφανή αποτελέσματα και σε αυτό θα μπορούσε, να συμβάλει μια συμφωνία με την ΕΕ, ώστε να πάρουμε μεγαλύτερα ποσά συμμετοχής ευρωπαϊκής τα πρώτα χρόνια εφαρμογής του και να καλύψουμε την ελληνική συμμετοχή τα επόμενα χρόνια, λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.
Απαραίτητο είναι ακόμη, να μην πειράξει η κυβέρνηση το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και να μην προχωρήσει σε μειώσεις καθόλου στον τομέα αυτόν. Το ΔΝΤ μπορεί να ζητά την περικοπή κονδυλίων ύψους 2,4 – 3,6 δισ. ευρώ του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, αλλά αυτό συνιστά εγκληματική επιλογή και αντιπαραγωγική αν θέλουμε, να βγάλουμε την οικονομία από την ύφεση και να συγκεντρώσουμε περισσότερα έσοδα από την παραγωγική δραστηριότητα. Το ποσό μπορεί, να εξευρεθεί από άλλους τομείς όπως είπα και παραπάνω, στους οποίους η σπατάλη οργιάζει.
Απαιτείται και η εντατικοποίηση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων με την απαλλαγή του κράτους κατά προτεραιότητα από τις προβληματικές επιχειρήσεις του δημοσίου. Όμως ας έχουμε υπόψη, ότι η τρόικα αποτιμά την περιουσία των ΔΕΚΟ σε 44 δις ευρώ, ενώ οι κρατική συμμετοχή σε αυτές μόλις φτάνει τα 8 δις ευρώ. Άρα είναι ανεδαφικός ο στόχος, να συγκεντρωθούν 50 δις σε 5 χρόνια μόλις. Είκοσι χρόνια τώρα το θέμα το προβληματικών με την εξαίρεση της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη καμία άλλη δεν το προώθησε, όπως έπρεπε και ιδού σήμερα τα αποτελέσματα της αναβλητικότητας. Βεβαίως είναι απαραίτητο, να πάψει το κράτος, να κάνει τον επιχειρηματία ,διατηρώντας μόνο τον έλεγχο στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων κυρίως στον τομέα της ενέργειας ή ποσοστό, που θα του δίνει το δικαίωμα βέτο σε αυτές. Στόχος πρέπει, να είναι η αποτροπή δημιουργίας ιδιωτικών μονοπωλίων, που θα αντικαταστήσουν τα κρατικά και μια εύρυθμη και υγιής ελεύθερη αγορά, όπου οι κανόνες του ανταγωνισμού θα λειτουργούν πλήρως. Δεν πρέπει, να ξεχνάμε, ότι τα μονοπώλια είναι καταστρεπτικά για το συμφέρον των πολιτών, αλλά μεταξύ ενός κρατικού και ενός ιδιωτικού μονοπωλίου είναι πάντα προτιμότερο για ευνόητους λόγους ένα κρατικό. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και το θέμα της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου της χώρας, στο οποίο απαιτείται, να κινηθούμε εντατικά, ξεπερνώντας αγκυλώσεις του παρελθόντος, αλλά και προσέχοντας, να μην εκχωρηθεί ο πλούτος αυτός σε ιδιωτικά μονοπώλια και εταιρίες σκοτεινών συμφερόντων. Θυμίζω το ζήτημα της εκμετάλλευσης των ορυχείων λιγνίτη και το θέμα της εκμετάλλευσης των πιθανών πετρελαϊκών κοιτασμάτων, που άπτεται και των εθνικών μας θεμάτων.
Επίσης θα απαιτηθεί, να τονωθεί ο κλάδος των κατασκευών, για αυτό θα χρειαστεί. να προσεχθεί ιδιαίτερα το θέμα των αντικειμενικών αξιών, γιατί η προβλεπόμενη αύξηση τους, μπορεί, να οδηγήσει σε απονέκρωση της αγοράς ακινήτων λόγω της υψηλής φορολογίας, που αυτή θα επιφέρει. Το ζήτημα ακόμη της εκμετάλλευσης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίπτωση των ολυμπιακών ακίνητων, που έχουν αφεθεί στην τύχη τους, πρέπει να το θέσουμε δυναμικά μακριά από αγκυλώσεις. Είναι απαραίτητο, να γίνουν και πωλήσεις δημοσίων ακινήτων και όχι μόνο μακροχρόνιες μισθώσεις (RΕΑL ESTATE) αρκεί το τίμημα, να είναι καλό και να μην πρόκειται για πώληση σε τιμή ευκαιρίας.
Τελευταίο άφησα το ζήτημα της τυχόν νέας παρέμβασης στο ασφαλιστικό. Θέλω, να τονίσω επιγραμματικά, ότι αν αποφασιστεί, να προωθηθεί νέα παρέμβαση ,αυτή δεν μπορεί, να γίνει με στόχο μόνο την αύξηση των ορίων ηλικίας, γιατί όπως όλες οι έρευνες καταδεικνύουν η αύξηση αυτή όχι μόνο δεν διασώζει το ασφαλιστικό μας σύστημα και δεν το επηρεάζει δραστικά, αλλά θα πρέπει, να έχουμε υπόψη ότι και αυτή η αύξηση έχει ένα όριο, αφού είναι άλλο πράγμα το προσδόκιμο ζωής και άλλο η δυνατότητα εργασίας ενός ανθρώπου. Φαντασθείτε έναν άνθρωπο σε ηλικία 75 ετών, να πρέπει, να εργάζεται και να αποδώσει.
Με τα παραπάνω κλείνω την σημερινή εισήγηση μου και πιστεύω, ότι αν προχωρήσει το κίνημα μας στην διατύπωση ξεκάθαρων προτάσεων για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας με σαφή φιλελεύθερο πατριωτικό και κεντροδεξιό ιδεολογικό προσανατολισμό, χωρίς όμως αγκυλώσεις και παίρνοντας αποστάσεις από το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, τότε ο δρόμος προς την επιτυχία μας, θα είναι σίγουρος.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΜΑΧΙΑΣ
ΑΜΥΝΤΑΙΟ Ν. ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Ι. ΚΑΡΑΒΙΤΗ 4
ΚΙΝ.: 6972698452
ΤΗΛ. ΓΡ.: 2386022228Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Ο νομός Φλώρινας βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Ελλάδος και συνορεύει με την Π.Γ.Δ.Μ. και την Αλβανία στα βόρεια και δυτικά αντίστοιχα, ενώ στα νότια συνορεύει με τους νομούς Κοζάνης και Καστοριάς και στα ανατολικά με το νομό Πέλλας. Είναι ένας από τους τέσσερις νομούς της δυτικής Μακεδονίας και είχε πληθυσμό 54.768 κατοίκων στην απογραφή του 2001. Πρωτεύουσα του νομού είναι η Φλώρινα. Η άλλη μεγάλη κωμόπολη του νομού είναι το Αμύνταιο πού βρίσκεται στα νότια, κοντά στις λιμνες Πετρών και λίμνη Βεγορίτιδας. Κοντά στο Αμύνταιο βρίσκεται ο παραδοσιακός οικισμός του Νυμφαίου.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Το Αμύνταιο είναι πόλη του νομού Φλώρινας, σε απόσταση 41 χιλιομέτρων από την πόλη της Φλώρινας. Υπάγεται διοικητικά στον ομώνυμο δήμου Αμυνταίου και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 διαθέτει πληθυσμό 3.636 κατοίκων. Σημαντικότερα μνημεία ο προϊστορικός οικισμός Αγίου Παντελεήμονα, η ελληνιστική πόλη των Πετρών, τα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία. Οι λίμνες Βεγορίτιδα και Πετρών αποτελούν σημαντικούς υδροβιότοπους, ενώ έχουν αναπτυχθεί σημαντικές υποδομές εναλλακτικού τουρισμού. Η περιοχή χαρακτηρίζεται επίσης από τα επισκέψιμα οινοποιεία της, ενώ στο ομώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα εμφιαλώνεται το μεταλλικό νερό Ξινό Νερό.
Ιδρυτικό μέλος Δημοκρατικής Συμμαχίας Χρήστος Α. Κατσαρός
Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας
Περιφερειακή Ενότητα Σερρών
Δήμος Σιντικής Σερρών
Δημοτικό Διαμέρισμα Λιβαδιάς http://www.facebook.com/album.php?profile=1&id=1662165437#!/pages/%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD/130806736985037
Σας παρακαλώ γράψτε αν θέλετε το σχόλιο σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου